گیاه شیرین بیان "Glycyrrhize globra" :گیاهی است که بیشتر مصارف آن دارویی است و در مناطقی که خاک مناسبی داشته باشد تا 3 متر ریشه ، رشد می کند . نکته ای که در مورد این گیاه باید در نظر گرفته شود این است که از ریشه های مسن بهره برداری کمتری به عمل آید . با توجه به اینکه قسمت دارویی این گیاه ریشه می باشد و باعث ریشه کردن کامل گیاه می شود ، استفاده به صورت وحشی این گیاه ممنوع است. در جنوب ایران گیاه مذکور به مقدار زیادی کشت می شود . گیاهی است از خانواده لگومینوز ، ساقه به ارتفاع 1 متر و از جمله معدود گیاهانی است که در بافت رسی یا بافت سنگین ، رشد مناسبی دارد . این گیاه وقتی به صورت زراعی در زمین کشاورزی کشت می شود ، ندرتا به گل می نشیند . جهت تکثیر این گیاه بیشتر از سوش جوانه دار این گیاه استفاده می شود . در بعضی مواقع از بذر نیز استفاده می شود .سوش : غده هایی که دارای جوانه های کوچکی است و در اطراف ریشه به خصوص یقه گیاه به حد زیادی دیده می شود . جهت کشت انبوه این گیاه ، نهال های جوانی که در پاییز در خزانه به صورت سوش جوانه دار یا بذر تکثیر شده اند در فصل بهار به زمین اصلی انتقال داده می شود . فاصله خطوط کاشت 80 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 50 سانتیمتر می باشد . خاک مناسب برای این گیاه باید کاملا مغذی باشد . ریشه های گیاه از سال سوم به بعد ، زمانیکه گیاه ، خزان کامل انجام می دهد ، جمع آوری می شود . با برآوردهای به عمل آمده از هر هکتار 8 تا 10 هزار کیلوگرم ریشه ، جمع آوری می شود . منبع: مرکز مقالات کشاورزی AKE( بزرگترین وبلاگ کشاورزی ایران )