خسارت علفهاي هرز
. .خسارت علفهاي هرز.::  علفهاي هرز اجزاي مهم اکوسيستم هاي زراعي هستند که به منظور استفاده بيشتر و بهتر از منابعي مانند خاک، آب، مواد غذايي و نور با گياهان زراعي به طور مستقيم و غير مستقيم رقابت نموده و کميت و کيفيت محصول را در اکثر موارد کاهش مي دهند. اغلب به دليل نياز هاي غذايي و سيستم ريشه اي مشابه، گياهان هرز تيره گندميان با غلات و گياهان هرز پهن برگ با نباتات زراعي پهن برگ رقابت مي کنند. اکثر گياهان بذر به دليل تنازع بقا از سيستم ريشه اي قوي با توسعه عمودي و افقي زياد برخوردار مي باشند که ضمن اشتغال سطح مزرعه دو تا سه برابر سريع تر از گياهان زراعي آب و مواد غذايي خاک را جذب مي کنند. همچنين به دليل گسترش زياد ريشه علفهاي هرز، گياهان زراعي قدرت ريشه دواني کافي نداشته و در نتيجه حجم کم سيستم ريشه اي، کمبود آب و مواد غذايي سايه اندازي و کمبود نور و در برخي موارد دارا بودن خاصيت آللوپاتي رشد و عملکرد کمي گياهان زراعي را کاهش مي دهند. علفهاي هرز ميزبانهاي ثانويه براي برخي از بيماري ها و آفات هستند که پس از ناُمين بخشي از زندگي اين پارازيتها بر روي خود، آنها را به مزارع منتقل و موجبات کاهش محصول را به وجود مي آورند. در اين زمينه مي توان از چاودار وحشي ( Secale montanum ) ، مرغ (Cynodon dactylon ) ، تاجريزي سياه ( Solanum nigrum ) و گونه هاي مختلف پنيرک (Malva spp) به ترتيب به عنوان ميزبانهاي بيماري قارچي سيخک (ارگوت )، بيماري زنگ سياه گندم، بيماري ويروسي پيچيدگي برگ سيب زميني . آفت کرم خاردار پنبه نام برد.   علفهاي هرز بر روي کيفيت محصولات زراعي و دامي نيز موثر هستند. اختلاط دانه علفهاي هرز به خصوص انواع سمي و اندامهاي رويشي آنها با گياهان زراعي در موقع برداشت، کيفيت و ارزش محصول را کاهش مي دهند.در اين ارتباط مي توان به افت کيفيت علوفه يونجه در صورت وجود علفهاي هرزي نظير ماشک وحشي (Vicia peregrina ) و سس (Cuscuta spp) و افت کيفيت آرد گندم در صورت اختلاط با بذور تلخه (Acroptlon repens) و سياه دانه (Agrostemma githago ) و همچنين نظير عطر طبيعي شير دام در صورت تغذيه از اندامهاي هوايي علفهاي هرز تلخ بيان (Sophora pachycarpa ) و درمنه ( Artemisia s pp) اشاره نمود.   از ساير خسارتهاي علفهاي هرز ميتوان به مواردزير اشاره کرد:   - افزايش هزينه توليد بر اثر شخم زدن، وجين و سمپاشي.   - خسارت به ريشه گياهان زراعي در اثر کولتيوارتور زني.   - ترشح مواد آللوپاتيک در خاک.   - ايجاد مزاحمت در کاشت، داشت و برداشت گياهان زراعي.   - نياز به بوجاري محصول.   - افزايش هزينه حمل و نقل.   - ظاهر ناخوشايند، کاهش ارزش زمين و پائين آوردن زيبايي محيط زيست.   - خسارتهاي بهداشتي   - کاهش بازده کاري   - تلفات دام   - خسارتهاي عمراني   - ايجاد خسارت در مناطق جنگلي     . اکثر گياهان بذر به دليل تنازع بقا از سيستم ريشه اي قوي با توسعه عمودي و افقي زياد برخوردار مي باشند که ضمن اشتغال سطح مزرعه دو تا سه برابر سريع تر از گياهان زراعي آب و مواد غذايي خاک را جذب مي کنند. همچنين به دليل گسترش زياد ريشه علفهاي هرز، گياهان زراعي قدرت ريشه دواني کافي نداشته و در نتيجه حجم کم سيستم ريشه اي، کمبود آب و مواد غذايي سايه اندازي و کمبود نور و در برخي موارد دارا بودن خاصيت آللوپاتي رشد و عملکرد کمي گياهان زراعي را کاهش مي دهند. علفهاي هرز ميزبانهاي ثانويه براي برخي از بيماري ها و آفات هستند که پس از ناُمين بخشي از زندگي اين پارازيتها بر روي خود، آنها را به مزارع منتقل و موجبات کاهش محصول را به وجود مي آورند. در اين زمينه مي توان از چاودار وحشي ( Secale montanum ) ، مرغ (Cynodon dactylon ) ، تاجريزي سياه ( Solanum nigrum ) و گونه هاي مختلف پنيرک (Malva spp) به ترتيب به عنوان ميزبانهاي بيماري قارچي سيخک (ارگوت )، بيماري زنگ سياه گندم، بيماري ويروسي پيچيدگي برگ سيب زميني . آفت کرم خاردار پنبه نام برد.   علفهاي هرز بر روي کيفيت محصولات زراعي و دامي نيز موثر هستند. اختلاط دانه علفهاي هرز به خصوص انواع سمي و اندامهاي رويشي آنها با گياهان زراعي در موقع برداشت، کيفيت و ارزش محصول را کاهش مي دهند.در اين ارتباط مي توان به افت کيفيت علوفه يونجه در صورت وجود علفهاي هرزي نظير ماشک وحشي (Vicia peregrina ) و سس (Cuscuta spp) و افت کيفيت آرد گندم در صورت اختلاط با بذور تلخه (Acroptlon repens) و سياه دانه (Agrostemma githago ) و همچنين نظير عطر طبيعي شير دام در صورت تغذيه از اندامهاي هوايي علفهاي هرز تلخ بيان (Sophora pachycarpa ) و درمنه ( Artemisia s pp) اشاره نمود.   از ساير خسارتهاي علفهاي هرز ميتوان به مواردزير اشاره کرد:   - افزايش هزينه توليد بر اثر شخم زدن، وجين و سمپاشي.   - خسارت به ريشه گياهان زراعي در اثر کولتيوارتور زني.   - ترشح مواد آللوپاتيک در خاک.   - ايجاد مزاحمت در کاشت، داشت و برداشت گياهان زراعي.   - نياز به بوجاري محصول.   - افزايش هزينه حمل و نقل.   - ظاهر ناخوشايند، کاهش ارزش زمين و پائين آوردن زيبايي محيط زيست.   - خسارتهاي بهداشتي   - کاهش بازده کاري   - تلفات دام   - خسارتهاي عمراني   - ايجاد خسارت در مناطق جنگلي