گلابی
گلابی     Pyrus communis گونه های گلابی، عموماً در درختان و جنگلهای آسیای مرکزی و جنوب غربی، به وفور یافت می شوند. گلابی های نیایی، Pyrus communis، در جنگلهای بخشهایی از آسیای مرکزی و جنوب غربی، به صورت جنگلی و خودرو رشد می کنند. میوه های جنگلی P. communis، همانند اکثر گونه های جنگلی، خوراکی نمی باشند، آنها کوچک، ریگ دار، سفت و سخت، تند و ترش مزه می باشند. سایر گونه ها مانند P. nivalis گلابی برفی، و P. serotina گلابی آسیایی، گمان می رفت که بطور طبیعی با P. communis پیوند زده شوند تا فورم های اولیه ی گلابی را که ما الآن می شناسیم، بوجود آورند. سایر گونه ها ممکن است همچنین پیچیده شده باشند، بویژه P. ussuriensis. از بین 22 گونه ی عجیب Pyrus، فقط گلابی های اروپایی، آسیایی و Ussuri) P. ussuriensis ) خانگی شده اند.   امروزه هنوز مردم کوههای قفقاز شمالی، علی رغم دسترسی آنی به سلسله میوه های خانگی، میوه های Pyrus جنگلی را گرد آوری می کنند.   گلابی ها مثل خویشاوند خود یعنی سیب، عمر و دوام انباری خوبی دارند. بر خلاف سیب، شما نمی توانید یک گلابی خیلی رنگین، رسیده، و برشته ای را بچینید و آنرا میل کنید. گلابی ها باید رسیده و نرم شوند، اما نه خیلی زیاد. درختان گلابی، در معرض بیماریهای باکتریایی ویژه ای هستند.   منبع: مرکز مقالات کشاورزی AKE( بزرگترین وبلاگ کشاورزی ایران )